Alex (50) komt in actie als iemand de alarmknop van de personenalarmering indrukt. Meest voorkomende redenen om dat te doen zijn volgens Alex: valpartijen, een katheter dat niet goed loopt, niet meer van het toilet overeind kunnen komen en “O jee, heb ik op de knop gedrukt? Sorry, foutje”.
Alex geniet van zijn werk. “Je weet nooit hoe een werkdag of -nacht eruit gaat zien, ik houd daar wel van. En de mensen die ik bezoek, zijn hartstikke blij. Hoe vaak ik op een dag dankjewel hoor…” Maar er zijn uitzonderingen. Laatst nog, zat Alex vanwege een file vast in een tunnel. “Ik zou dus de verplichte limiet van dertig minuten al niet halen, maar er kwam op dat moment ook nog een tweede melding binnen. Ik kon niet meer doen dan adviseren om 112 te bellen. Aan de andere kant van de lijn werd iemand heel boos. Verbrak zelfs de verbinding. Uiteindelijk kwam het allemaal goed hoor en kreeg ik zelfs excuses aangeboden.”
Hij maakt dit soort wrevel vaker mee. “Waar ik toch bleef, vragen ze me dan. Een collega van me zei me laatst dat hij de moeite niet meer neemt om uit te leggen waarom hij zo lang onderweg was. Over files, meerdere oproepen en ander ongemak. Ik doe dat nog wel. De ene keer leidt het tot begrip en de andere keer niet. Het is niet anders.”
Er was ook eens een dienst waarbij werkelijk de een na de andere belde. “Ik was onderweg naar iemand die last had van een druk op de borst en werd gebeld door iemand anders met dezelfde klacht. En toen kwam er nog een telefoontje binnen. En nog een. Dan moet je nadenken, praten en autorijden en dat allemaal tegelijk. Op zo’n moment is het heel belangrijk om het hoofd koel te houden.”
Overigens begint Alex na een oproep met een kijkje in het dossier van de melder. Tenminste, als dat beschikbaar is. “Dan zie ik bijvoorbeeld dat meneer elke dag om twee uur een verzorgende op bezoek krijgt. En laat het nou net vijf voor twee zijn. Dan is het handiger dat die beroepskracht een kijkje neemt zodat ik weer vrij ben om naar andere, acute oproepen toe te gaan. Alex weet door zijn jarenlange ervaring wat hij moet lezen en welke zorg er nodig is als hij bij de melder binnenstapt.
Waarmee we bij het belang van personenalarmering zijn: de persoon in kwestie krijgt snel hulp en dat geeft gemoedsrust, ook op al die dagen dat er niks aan de hand is. Dankzij die knop durven mensen er ook meer op uit – hulp is immers ook buiten de eigen woning snel beschikbaar. De mantelzorgers zijn er ook heel blij mee. Het slaapt toch net wat beter als je weet dat er 24 uur per dag, zeven dagen per week snel hulp beschikbaar is.
En nu we het toch over mantelzorgers hebben: de dragers van de alarmknop kunnen ervoor kiezen dat niet Alex of een collega als eerste worden gewaarschuwd, maar een familielid of buurtgenoot. “Dat geeft een vertrouwd gevoel. Bovendien ben je met je abonnement aangesloten op de meldkamer. Dat betekent dat er altijd contact wordt gelegd met de persoon die heeft alarm slaat, ook als de mantelzorger de telefoon niet opneemt.
Alex doet dit werk nu een jaar of vier. “Ik begon met een contract van vier uur per week. Ik wist namelijk niet zeker of het me zou bevallen en hield daarom voor de zekerheid mijn andere baan aan. Maar ik was snel om hoor. Dit werk past bij me.” En hoewel het steevast gaat om mensen die in nood zijn of vrezen dat ze dat zijn, is hij zelden van slag. “Je moet het hoofd koel houden.” Om eraan toe te voegen dat hij tussen alle pijn, leed ook, op het moment ongemakkelijke maar achteraf gezien komische momenten meemaakt.
“Een voorbeeld? Komt ie. Een dame slaat alarm, nadat ze probeerde radio uit te zetten. Die radio staat op een tafeltje. Mevrouw struikelt op weg naar de tafel, valt voorover, neemt in die val het tafelblad mee en vindt zichzelf terug met haar hoofd tegen haar gevouwen bovenbenen. Wat nog niet zo’n probleem zou zijn, als ze niet klem was komen te zitten in het frame van de tafel. Ze had gelukkig geen pijn en dat maakte de boel minder ernstig dan het op het eerste gezicht leek. Maar wat dan wel lastig was: ik kreeg haar er ook met geen mogelijkheid uit. De brandweer, dat leek me de beste oplossing. Uiteindelijk kwam er een ambulance en kregen we haar met heel voorzichtig trekwerk – het was een fragiele dame – eruit. Je maakt wat mee in dit werk.”
