Ton Ververs: “Soms gingen we wel vier, vijf keer op een dag naar mijn schoonouders, op een gegeven moment was dit best heftig.”

In een openhartig interview deelt Ton Ververs zijn bijzondere mantelzorg verhaal, waarin hij samen met zijn vrouw Caroline gedurende 10 jaar zijn schoonouders liefdevol heeft bijgestaan als mantelzorger. Van voorheen een restaurant in het dorp Waddinxveen naar het omarmen van een geheel nieuwe onderneming met hun eigen wijn-webshop, de passie voor horeca is een rode draad in het leven van Ton en Caroline. “Misschien klinkt het vreemd, maar mensen verzorgen zit in ons bloed.” vertelt Ton. “De kwaliteit van leven verbeteren voor degenen die je verzorgt, hun dagen aangenamer maken, komt terug in de mantelzorg maar ook in de horeca.” Na de verkoop van het restaurant brak een nieuwe periode aan voor beiden: “Toen wij waren gestopt met het restaurant, begon bij ons de cyclus van mantelzorg.” Vanaf deze periode hebben Ton en Caroline zo’n tien jaar mantelzorg verleend. 

Toenemende zorg

“Wij woonden niet ver bij mijn schoonouders vandaan, je merkt dat je daarom een makkelijk ‘doelwit’ bent om even te bellen als de TV het niet doet of als er op een verkeerde knop gedrukt wordt." Ton schetst dat het in de beginfase een natuurlijke reactie is om dierbaren te verzorgen, echter na verloop van tijd begon de taak van mantelzorger zwaarder te wegen: “Soms gingen we wel vier, vijf keer op een dag naar mijn schoonouders, op een gegeven moment was dit best heftig.” Gelukkig was daar een keerpunt waarbij andere partijen wat zorg uit handen konden nemen: “Na een tijdje werd verzorging ook vanuit externe bedrijven gedaan, Vierstroom was hier een onderdeel van, maar na een tijdje konden zij de zorg van twee keer per dag naar drie keer per dag niet meer vervullen en werd dit overgenomen door Zorgpartners, zij konden drie keer op een dag verzorging verlenen.” Hoewel dit wat verlichting bood, was dit na het overlijden van zijn schoonmoeder helaas niet genoeg. 

“Na het verlies werd de zorg voor mijn schoonvader ook intensiever.” Eenzaamheid werd een groot onderdeel en hij begon langzaam minder te eten. “Mijn schoonvader heeft op zijn 44ste een zwaar hartinfarct doorgemaakt, op dit moment gaven ze hem nog een jaar, uiteindelijk is hij toch nog 87 jaar oud geworden, dat was heel bijzonder.” Ton legt uit dat zijn schoonvader dus lang in ‘blessuretijd’ heeft geleefd, en dat hij uiteindelijk behoorlijk veel medicatie moest nemen. “De eenzaamheid hakte er echt enorm in, maar hij wilde niet uit huis.” Dit was het moment dat er gekeken moest worden naar andere zorg oplossingen.

Personenalarmering

Op zoek naar meer ondersteuning werd uiteindelijk personenalarmering ingeschakeld. Op het moment dat er iets aan de hand was, kon hij op een knop drukken voor een spreek-luister verbinding met de meldkamer: “Soms werd er per ongeluk op de knop gedrukt, maar alleen als het echt nodig was, dan werd ik gebeld.” Ton zegt dat dit een veilig gevoel gaf en veel zorgen uit handen heeft genomen. Bij wat grotere incidenten komt verpleegkundige van het acute team langs. Ton spreekt met veel waardering over zijn eigen ervaring: “Ik heb zoveel respect voor hoe deze verpleegkundigen bepaalde noodsituaties hebben opgelost.” Zo was Ton zijn schoonvader op een dag erg ziek, maar de zorg werd volledig overgenomen: “Dit was heel erg fijn, wij mochten naar beneden en mijn schoonvader werd volledig opgevangen.”

Een waardevol advies  

Personenalarmering was heel waardevol tijdens noodsituaties. “De hulp die verpleegkundigen boden tijdens een vervelende gebeurtenis was onvergetelijk. Ze namen de touwtjes in handen en losten het helemaal op.” Ton deelt als laatste nog een waardevol advies voor anderen in dezelfde positie: “Wacht niet te lang met de aanschaf van personenalarmering.” benadrukt hij. “Personenalarmering kan, ongeacht de leeftijd, fysieke gezondheid of levensfase van grote waarde zijn en eigenlijk zou iedereen zoiets moeten hebben.”