In een hartverwarmend interview deelt Ton van Zweden (62) zijn verhaal als mantelzorger. Jarenlang was hij eigenaar van een bedrijf en werkte hij als bewindvoerder: “Het was heel dankbaar werk, maar tegelijkertijd ook enorm intensief.” Onder andere door de groeiende zorgbehoeften van zijn moeder, werd het tijd om zijn bedrijf te verkopen. De moeder van Ton heeft een officiële indicatie gekregen van dementie. Gelukkig woont ze dicht in de buurt, wat het gemakkelijker maakt om snel bij haar te zijn: “Op het moment dat er wat is en ik moet er echt naartoe, dan ben ik er zo.” Met een lach en een vleugje zorg neemt Ton dagelijks de rol van mantelzorger op zich. Hij omarmt de uitdagingen en koestert de bijzondere momenten met zijn moeder, terwijl hij vol positiviteit naar de toekomst kijkt, waarin haar geluk en welzijn centraal staan. 

Meer zorg nodig 

Ton vertelt hoe zijn moeder steeds meer dingen begon te vergeten. Hij merkte langzaamaan veranderingen in haar gedrag, wat hem uiteindelijk deed besluiten om een bezoek te brengen aan de huisarts. Hieruit kwam niet meteen een duidelijke diagnose, het werd afgedaan als ouderdom, maar Ton bleef het wel in de gaten houden: “Na de tweede afspraak is mijn moeder doorverwezen naar een geriater.” Na enige tijd was zijn moeder het ermee eens om een hersenscan te laten maken. De resultaten wezen uit dat er sprake was van dementie, een combinatie van Alzheimer en vasculaire dementie: “Mijn moeder is zich nog steeds bewust dat ze dingen vergeet, dat maakt deze vorm extra vervelend.” 

Waardevolle volgende stappen

Na de diagnose van dementie kwam er een casemanager in beeld. Deze begeleider benadrukt bijvoorbeeld het belang om vooruit te denken, met het inzicht dat thuis blijven wonen mogelijk niet altijd een optie zal zijn. "In eerste instantie zag ze het als een bedreiging, maar toen zijn wij samen gaan kijken bij het Floriadehof." Gelukkig was het bezoek aan het verzorgingshuis verrassend positief: “Na een tijdje ging ze ergens zitten, ze kreeg een kopje koffie, deed haar armen over elkaar en zei: 'Het lijkt alsof ik hier al jaren woon’, dat was ontzettend mooi.” De opmerking van zijn moeder brengt een glimlach op Ton’s gezicht. Hij wil haar keuze respecteren en haar begeleiden, maar dringt het niet op zolang ze zich thuis nog goed voelt. 

Dankbaar voor de hulp

Ton beschrijft met oprechte dankbaarheid de extra ondersteuning die zijn moeder nu ontvangt, onder andere dankzij de WLZ-indicatie. Drie keer per dag komen zorgverleners langs, niet alleen voor de nodige zorgtaken, maar ook om met haar te praten, te helpen bij het bereiden van maaltijden en het verstrekken van medicatie. Deze zorg aan huis brengt een geruststellende sfeer voor zijn moeder: “Mijn moeder is een echt mensen-mens, ze vindt het heerlijk om mensen over de vloer te hebben.” Daarnaast vertelt Ton met waardering over de onschatbare waarde van personenalarmering: “Het gebruik van personenalarmering geeft een extra stukje zekerheid, dat is super fijn.” De alarmknop, een reddingsboei in noodgevallen, heeft al meerdere malen goed geholpen: “De knop biedt direct hulp, en dat is een geruststellende wetenschap.”

Mooie momenten koesteren

Ondanks de uitdagingen van het mantelzorgen voor zijn moeder, blijft Ton positief. Hij gelooft dat een verhuizing naar een verzorgingshuis haar nieuwe energie kan brengen. Hij kijkt met warmte terug naar zijn opa, die enorm genoot van zijn tijd in een verzorgingshuis na het overlijden van zijn oma: “Hij heeft het daar heel erg naar zijn zin gehad.” Ton koestert de momenten die hij met zijn moeder deelt: “Ik probeer haar zo veel mogelijk in haar eigen waarde te houden.” Het besef dat zijn moeder altijd voor hem heeft gezorgd als kind, heeft Ton doen realiseren dat het nu zijn beurt is om voor haar te zorgen. Hij erkent dat het een uitdaging is, maar tegelijkertijd voelt het als een natuurlijke taak om er voor zijn moeder te zijn, ongeacht de moeilijkheden die het met zich meebrengt.